De afgelopen weken zijn kerk en geloof volop in het nieuws geweest. Na het nieuws over aftreden en verkiezing van de paus was vorige week in de media heel wat aandacht voor The Passion: ‘de laatste uren van Jezus in popmuziek’. En dan zijn er, naast de gebruikelijke t.v. uitzendingen van kerkelijke vieringen en nieuwsprogramma’s, ook af en toe nog programma’s waarin niet-gelovigen worden bevraagd op hun visie op kerk en geloof. Wat in die gesprekken opvalt is dat bij veel niet-gelovigen een nogal eenzijdig en zelfs verouderd beeld van kerk en geloof bestaat. Dat het in de kerk nog steeds gaat over wat er allemaal niet mag, dat er nog steeds wordt gedreigd met de hel, dat kerkdiensten saai zijn, enzovoort. Alsof er in al die jaren in de kerk niets veranderd is. Natuurlijk zijn er nog steeds behouden en zelfs fundamentalistische stromingen in de christelijke kerk en in andere godsdiensten, maar op veel gebieden is er ook veel veranderd in opvattingen over God, geloof en Bijbel en ook in de ruimte die er is om op ieders eigen manier invulling te geven aan je geloofsbeleving. Maar blijkbaar laten we dat als kerken en gelovigen te weinig zien aan de buitenwereld. Ondanks allerlei (social) media die ook kerken gebruiken, dringen moderne vormen van kerk- en gelovig zijn weinig door in de samenleving.
Maar binnenkort komt de kans om te laten zien dat het in de kerk niet al eeuwen en altijd hetzelfde liedje is. Ook letterlijk niet, er zijn heel wat nieuwe kerkliederen, en dat zegt ook iets van de verscheidenheid en ruimte die er is gegroeid in kerken en in geloofsbeleving. Binnenkort komt er een nieuw liedboek uit, met liederen uit allerlei richtingen en tradities. Het geeft de mogelijkheid om met heel veel verschillende gelovigen te zingen, zonder hokjes en grenzen van kerk, geloof, twijfel en ongeloof.
Jammer genoeg kunnen, ook binnen de kerken, sommigen het toch weer niet laten bij voorbaat al kritiek te uiten. Naar hun mening is dit nieuwe liedboek nu al een mislukking omdat er ‘vreselijke’ liederen in zijn opgenomen of te weinig van hun geliefde genre. En de feestelijke presentatie van het nieuwe liedboek (eind mei) wordt misschien geboycot door bepaalde groepen omdat er workshops worden gehouden over mediteren met muziek en over de toegankelijkheid van het nieuwe liedboek voor homoseksuelen. Blijft het nu altijd hetzelfde liedje? Laten we als kerk nu weer een zuur en veroordelend beeld naar buiten zien?
Hopelijk kunnen we met het nieuwe liedboek straks, al zingend, die zure, kritische geluiden overstemmen en aan de buitenwereld laten horen hoe vrolijk en veelkleurig de kerk en het geloof van deze tijd zijn.
